พิเศษ สังข์สุวรรณ : เรื่องเล่า : เงาสามแสง

Film is a term that encompasses individual motion pictures, the field of film as an art form, and the motion picture industry. Films are produced by recording images from the world with cameras, or by creating images using animation techniques or special effects.

Films are cultural artifacts created by specific cultures, which reflect those cultures, and, in turn, affect them. Film is considered to be an important art form, a source of popular entertainment, and a powerful method for educating — or indoctrinating — citizens. The visual elements of cinema give motion pictures a universal power of communication; some movies have become popular worldwide attractions by using dubbing or subtitles that translate the dialogue.

Traditional films are made up of a series of individual images called frames. When these images are shown rapidly in succession, a viewer has the illusion that motion is occurring. The viewer cannot see the flickering between frames due to an effect known as persistence of vision, whereby the eye retains a visual image for a fraction of a second after the source has been removed. Viewers perceive motion due to a psychological effect called beta movement.

The origin of the name "film" comes from the fact that photographic film (also called film stock) had historically been the primary medium for recording and displaying motion pictures. Many other terms exist for an individual motion picture, including picture, picture show, photo-play, flick, and most commonly, movie. Additional terms for the field in general include the big screen, the silver screen, the cinema, and the movies.

from wikipedia

บทแรก

เงาสามแสง

“เป็ดน้อย”

คนเราย่อมมีความใฝ่ฝันแตกต่างกันไปต่างๆนานา มีความใฝ่ฝันสารพัด แล้วแต่สิ่งแวดล้อมจะชักนำไป

ความใฝ่ฝันแรกของผมเท่าที่นึกออกก็คือ จะหาวิธีอย่างไร ที่จะเป็นอมตะ ......... คือ ไม่ตาย

แต่พอนานๆ ไป ก็รู้ว่าฝันเฟื่อง ... ถ้าฝันต่อจะเป็นบ้า !

แล้วก็มาฝันที่จะเป็นหมอ เพราะเก่งดีและได้ช่วยชีวิตคน

แต่วิชาคำนวณของผมมันเลิศล้ำเกินไป ... ได้ 7/100 ความฝันของนายแพทย์ก็เลยเป็นโคม่า เข้าไอซียูไปตามระเบียบ

แล้วก็ฝันอีกหลายอย่าง อยากเป็นทหาร อยากเป็นทูต อยากเป็นฮีโร่อย่างโรบินฮู้ด ... จำไม่ได้ว่าอยากเป็นผู้หญิงหรือเปล่า

แต่มีอยู่สิ่งหนึ่งที่มันเร้นลี้เข้าไปอยู่เบื้องหลังความใฝ่ฝันมาตลอดโดยไม่รู้ตัว .... คือความเป็น “คนหนัง?”

“คนหนัง” หมายความว่าเป็นคนทำหนัง จะโดยสาขาอะไรก็แล้วแต่ แต่เป็นคนหนังก็บรรลุความใฝ่ฝ้นแล้ว

ผมเรียนหนังสือในช่วงซีเครียดของชีวิตที่โรงเรียนอัสสัมชัญศรีราชา .... ก็คงพอจะรู้อยู่มั้งว่า นักบวชเขาเข้มงวดอย่างไร

แต่เขาก็มีหนังจอใหญ่ให้ดูทุกวันพฤหัส ที่ศาลเฉลิมกว้างของเรา

จากวันพฤหัสไปถึงวันพุธต่อมา เรื่องราวของหนังที่ดูมาก็เป็นที่วิพากษ์วิจารณ์หรือกล่าวถึงมาโดยตลอด

พอหลาย ๆ อาทิตย์ หลาย ๆ เดือน หลาย ๆ ปี เข้า เรื่องราวก็ทับถมกันเป็นกองพะเนิน

มันก็ซึมเข้าไปโดยไม่รู้ตัว

พอจบ ม.8 ปฏิกิริยาก็เกิดขึ้น

เพราะต้องคิดแล้วว่า เมื่อจบแล้วจะเรียนอะไรต่อ

มีความคิดอยู่อย่างเดียวเท่านั้น ว่าจะเรียนอะไรต่อ

จะไปเรียน Drama ที่ U.C.L.A. (University of California Los Angelis)

ก็ติดต่อเขาไป เพื่อศึกษาระเบียบการและ I Twenty.

สอบ ม.8 เสร็จ ก็หน้าบานไปแจ้งความจำนงกับพ่อ

พ่อก็ไม่ว่าอะไร แต่ให้ลองสอบมหาวิทยาลัยเมืองไทยดูก่อนซิ .... caliber ถึงหรือเปล่า

ก็เลยไป entrance คณะโบราณคดี มหาวิทยาลัยศิลปากร เพราะชอบศิลปากร และเป็นคณะเดียวที่ไม่มีคำนวณและวาดรูป

ดันสอบติด ... ที่หนึ่งเสียด้วย

เอาผลสอบมาโชว์ให้พ่อดูอย่างภาคภูมิใจ

เตรียมตัวตั้งใจจะแพ็กกระเป๋าไปอเมริกา

พ่อเรียกไปหา และพูดสั้น ๆ

“สอบได้แล้วก็เรียนไปสิ จบแล้วค่อยไปเรียนต่อก็ได้ ไปตอนนี้ไกลหูไกลตา จะเสียผู้เสียคน”

ก็เลยกลายเป็นนักโบราณคดี ป่าดงพงพีเราก็กล้านอน นอนไปซะห้าปี

นับว่าเป็นบุญคุณของพ่ออย่างใหญ่หลวง

เพราะสามารถมีทุกอย่างเท่าที่มีอยู่ในขณะนี้ได้

ครูบาอาจารย์ สถาบัน เพื่อน ความรู้ และความเข้าใจในกำพืดของตนเองและเพื่อนร่วมชาติ

สิ่งนี้จะหาไม่ได้ ถ้าไปเรียนที่ U.C.L.A.

คนเรานั้นถูกลิขิตมาแล้ว ตามดวงดาวและผลกรรม

ยังมีต่อ...