พิเศษ สังข์สุวรรณ : เรื่องเล่า : เงาสามแสง : 5

As a medium, film is not limited to motion pictures, since the technology developed as the basis for photography. It can be used to present a progressive sequence of still images in the form of a slideshow. Film has also been incorporated into multimedia presentations, and often has importance as primary historical documentation. However, historic films have problems in terms of preservation and storage, and the motion picture industry is exploring many alternatives. Most movies on cellulose nitrate base have been copied onto modern safety films. Some studios save color films through the use of separation masters — three B&W negatives each exposed through red, green, or blue filters (essentially a reverse of the TechnicolorFilm preservation of decaying film stock is a matter of concern to both film historians and archivists, and to companies interested in preserving their existing products in order to make them available to future generations (and thereby increase revenue). Preservation is generally a higher-concern for nitrate and single-strip color films, due to their high decay rates; black and white films on safety bases and color films preserved on Technicolor imbibition prints tend to keep up much better, assuming proper handling and storage. process). Digital methods have also been used to restore films, although their continued obsolescence cycle makes them (as of 2006) a poor choice for long-term preservation.

Some films in recent decades have been recorded using analog video technology similar to that used in television production. Modern digital video cameras and digital projectors are gaining ground as well. These approaches are extremely beneficial to moviemakers, especially because footage can be evaluated and edited without waiting for the film stock to be processed. Yet the migration is gradual, and as of 2005 most major motion pictures are still recorded on film.

From Wikipedia

5

ด้วยอานุภาพแห่งความรัก คืนนั้น “คุณพี่เธอ” ก็ลากผมกับไอ้อู๊ดไปที่บ้านจนได้ โดยอ้างว่าต้องไปอ่านบทประพันธ์หนังเรื่องนั้นที่บ้าน เอาออกมาไม่ได้ ............ เป็นความลับ

ระหว่างทางได้ยินแต่เสียงออดอ้อน .....”พี่อู๊ดฮะ ทานไอ้นี่มั้ย” ...... ”พี่อู๊ดฮะ ทานไอ้นั่นมั้ย” .......... “พี่อู๊ดฮะ ร้านนี้ก็อร่อยนะฮะ” ..... “พี่อู๊ดฮะ ชอบผลไม้อะไร”

ไอ้อู๊ดมันเลยตอบว่า ทุเรียน ........... รถจอดตลาดยอด บางลำพู ทันที

คืนนั้น ก็กินทุเรียนกันจนหนามขึ้นหน้า

ผมจะไม่เล่าถึงเรื่องของเขาสองคนนี่มากไปกว่านี้ เพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัว .......... เอาเป็นว่า ผมเขียนบทให้ “คุณพี่เธอ” จนเสร็จ และไอ้อู๊ดก็ปลอดภัยดีก็แล้วกัน

เรียนจบ ผมก็ไปรับราชการทหารอยู่ต่างจังหวัดพักหนึ่ง แล้วก็กลับมากรุงเทพ ฯ รับ job เป็นคนแปลข่าวต่างประเทศบ้าง ทำงานโฆษณาบ้าง .........

จะว่าไปแล้ว อาชีพตรง ๆ ของผมคือการเขียนเพลง

ผมเขียนเพลงตั้งแต่อยู่มัธยม .......... เพลงเชียร์กีฬา

พอเข้ามหาวิทยาลัย ก็เขียนเพลงคณะ

แต่ที่ถนัดที่สุด คือเขียนเพลงจีบสาว

พอจบมา สันดานเดิมมันก็ไม่หาย

วันหนึ่ง ไปส่งเพื่อนขึ้นรถทัวร์ไปต่างจังหวัด ที่ท่ารถแถว ๆ สะพานหัวช้าง

ก็ไปนั่งคอฟฟี่ช็อป กินเหล้ารอเวลารถออก

กินไปกินมาก็ดันไปเห็นภาพสวย ๆ เข้า

แคชเชียร์สาว นั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์ มีไฟโคมอยู่ข้างหน้า เธออยู่ครึ่งหนึ่ง ระหว่างแสงโคมและความมืดข้างหลัง

เธอสวยบาดใจจนเลือดผมไหลเต็มอก

จากนั้นมา ผมก็ไปส่งเพื่อนไปต่างจังหวัดทุกคืน

ทั้งเพื่อนที่มีตัวตนและ ไม่มี

ในที่สุด สันดานเดิมก็ออกฤทธิ์

ผมก็เขียนเพลงให้เธอ

หนึ่งในสี่เพลง ชื่อ

“ฝืนไหวหรือ”

จับใจความดูก็แล้วกัน

“เห็นเธอเพียงแต่ในความฝัน” .......... ไม่หรอก เห็นด้วยตาเนื้อ ๆ นี่แหละ

“เห็นเธอหรี่ตาให้ฉัน” ...................... เธอคงเพ่งดูบิลมากกว่า

“เห็นรอยยิ้มของเธอเพื่อฉัน” ............. เธอไม่เคยมองผมเลย

“เห็นแต่ในความฝันละเมอ” ............... ใช่

“มิกล้าจะสบประสานสายตา” ............. เธอไม่มอง จะสบตาได้ยังไง

“มิกล้าจะเอ่ยวาจากับเธอ” ................ ก็โต๊ะมันอยู่ไกลนี่หว่า

“กลัวหัวใจจะพร่ำเพ้อ” ..................... ไม่ต้องกลัวหรอก เป็นบ้าไปแล้ว

“โอ้เธอ จะทำให้ฉันตาย” ........... ตายแน่ เธอมีแฟนตัวเท่าไดโนเสาร์

“แอบมองหน้าเธอด้วยหางชายตา”...

...... มองตรง ๆ ได้ไง ไดโนเสาร์มันนั่งประกบอยู่

“เธอหันกลับมาความกล้าก็หายไป”...... ที่หันกลับมาคือไดโนเสาร์

“แสนใกล้เหมือนใจเราอยู่เคียงกัน”...... ก็แค่สองสามโต๊ะคั่น

“แสนไกลเหมือนใครมาขวางกั้น” ....... ไดโนเสาร์ไง

“แข็งใจพอที่ฉันจะบอกเธอนั้น” ........... ความจริงไม่ได้บอก

“ฉันฝืนใจจะไม่รักเธอ” ...................... ตอแหล

แล้วผมก็ไปบันทึกเสียงที่ห้องศรีกรุง ซอยอโศก อัดแผ่นเสียงครั่ง โหลหนึ่ง แล้วแข็งใจเอาไปให้เธอแผ่นหนึ่ง แล้วไม่ไปอีกเลย เพราะเจ้าไดโนเสาร์มันมองผมเหมือนแฮมเบอร์เกอร์